برفانک اخبار تغذیه و آشپزی سلامت سبک زندگی فناوری گاه حتی دقیق ترین کلمات انتخاب شده کافی نیستند. پس از آن همه تحسین، صحبت قاطعانه، به نقطه مطلوب نرسیده اید. فرزند شما هنوز تکالیف مدرسه را انجام نمی دهد. این جاست که باید اقدامی عملی بکنید تا از حرفهای تان حمایتی به عمل آورده باشید. این جاست که باید از همه اختیارات خود به عنوان پدر و مادر استفاده کنید. باید فرزند شما بداند که کاری مقدم بر انجام دادن تکالیف مدرسه اش نیست. ما در مجله اینترنتی برفانک در مورد تکالیف مدرسه و نحوه واکنش والدین به فرزندان لجباز بیشتر توضیح خواهیم داد.
قبل از هر چیز به شکلی واقع بینانه به موقعیت نگاه کنید. نمی توانید کودکتان را مجبور کنید تکالیف مدرسه اش را انجام دهد. نمی توانید او را مجبور کنید قلمش را بردارد و انشایی بنویسد. نمی توانید مجبورش کنید فصلی از کتابش را بخواند. فرزند شما باید خودش بخواهد این کارها را بکند. اما از شما همکاری ساخته است:
به خاطر داشته باشید تکلیف منزل به کودک می آموزد که در قبال کارش مسؤولیت دارد. اگر کودک تا این جا این پیام را نگرفته باشد، وظیفه شماست که این موضوع را برای او روشن کنید. باید مسؤولیت را بر عهده صاحب مسؤولیت بگذارید. و صاحب مسؤولیت در این جا فرزند شماست. باید به او امکان انتخاب بدهید. و این انتخاب از این قرار است:
کودک شما یا باید تکالیفش را انجام دهد و یا در غیر این صورت و تا زمانی که تکالیفش را انجام نداده از تمام امتیازاتی که دارد محروم شود. کودک باید پشت میزش بنشیند و تکالیفش را انجام دهد، حتی اگر این کار تمام مدت شب طول بکشد.
آیا متوجه تفاوت موجود هستید؟
به جای این که به فرزندتان بگویید که چه باید بکند او را مسؤول اعمالش قرار می دهید. به او می گویید که باید عواقب و نتایج کارش را بپذیرد. اگر فرزندتان تصمیم گرفت که تکالیفش را انجام ندهد، اشکالی ندارد، او انتخاب کرده که از امتیازش هم محروم بماند.
برای بسیاری از والدین اتخاذ این سیاست محکم و قاطعانه دشوار است. بعضی از والدین معتقدند که اگر با کودک این گونه سختگیری بکنند، به لحاظ روانی به او آسیب می زنند. جمع دیگری نیز نگران اند که محبت فرزندانشان را از دست بدهند.
اما این یک برخورد لازم است. این واقعیتی است که با آن مواجه هستید. این به سود فرزند ماست. فرزند ما باید با مسؤولیت هایش آشنا شود.
با عمل از گفته هایتان حمایت کنید به فرزندانتان بگویید که انتخاب با آنهاست
منظور تان را دقیقاً با فرزندانتان در میان بگذارید: «انتخابش با توست. می توانی تکالیف مدرسه را در مدت زمان تعیین شده انجام دهی یا در غیر این صورت از امتیازاتی که داری محروم گردی. اگر تصمیم گرفتی تمام نکردن تکالیف مدرسه ات را انتخاب کنی، در این صورت از شروع زمان نوشتن مشق شب تا هر زمان که تکالیفت را ننویسی از این امتیازات محروم می شوی:
اجازه نداری از منزل بیرون بروی. اجازه نداری که تلویزیون تماشا کنی. به موسیقی هم گوش نمی دهی، صحبت با تلفن هم ممنوع است. نه حق داری به کسی زنگ بزنی و نه اگر کسی زنگ زد حق داری با او صحبت کنی. آن قدر پشت میزت می نشینی تا مشق هایت تمام شوند. انتخابش با خود توست».
با ابراز انتظارات خود، تردیدی باقی نمی گذارید که فرزندتان باید کاری را انجام دهد و اگر انجام نداد چه عواقبی انتظار او را می کشد.
تهدید به مجازات های بی معنی نکنید
«تکالیفت را انجام می دهی – وگرنه».
«جدی میگم اگر یک بار دیگه مشق هایت را ننویسی، باید یک ماه خانه نشین شوی».
«شوخی نمی کنم اگر مشق هایت را ننویسی مجازات می شی».
پی گیری داشته باشید
پی گیری و استمرار در ابراز انتظار نشان می دهد که بر سر حرف خود ایستاده اید. بچه ها باید بدانند مصالحه ای در کار نیست. باید این را برای همه شب بدانند که در کار نوشتن تکالیف مدرسه مسؤولیتی دارند.
کودک: تلویزیون برنامه مورد علاقه مرا پخش می کند. اجازه بدهید اونو تماشا کنم. خواهش می کنم. توی مدرسه تکلیف هایم را انجام می دهم قول میدم.
والد: ژوستین. زمان انجام دادن تکالیف مدرسه ساعت هفت و نیم است. حالا ساعت هشت است و تو هنوز مشق هایت را ننوشته ای. قبل از هر کار باید تکالیف مدرسه ات را تمام کنی.
کودک: فقط همین فیلم را ببینم. خواهش میکنم. سه شب است که تلویزیون تماشا نکرده ام.
والد: علتش این است که در سه شب گذشته به انتخاب خودت درس و مشقت را در زمان مقرر انجام ندادی.
کودک: من از مشق شب متنفرم.
والد: بله می فهمم. اما قرار ما بر این است که تا تکالیف مدرسه را تمام نکنی حق نداری برنامه تلویزیون را نگاه کنی.
کودک: اصلاً منصفانه نیست. با این حساب هیچ وقت حق ندارم برنامه تلويزيون را ببینم.
والد: البته که می توانی ببینی. تنها شرطش این است که در زمان تعیین شده تکالیف مدرسه را تمام کنی. بعد فرصت داری که هر قدر دلت خواست تلویزیون تماشا کنی.
برای آزمون شدن احتمالی آمادگی داشته باشید .
بسیاری از بچه ها می خواهند جدی بودن حرف های پدر و مادرشان را بیازمایند. و برای این کار حربه های مختلفی استفاده می کنند.
گریستن
وقتی به فرزندتان می گویید تا امتیازاتش محروم می شود ممکن است او شروع به گریستن کند. کودک به تجربه می داند که با گریستن می تواند به خواسته هایش برسد. اما بدون توجه به این که فرزند شما چه قدر نگران و ناراحت می شود بر سر مشق هایش را ننوشته از همه حرف خود باقی بمانید.
کودک: از نوشتن مشق خسته شدم. می خواهم تلویزیون تماشا کنم.
والد: (به آرامی) تری! تا مشقهایت را ننویسی اجازه نداری تلویزیون تماشا کنی.
کودک: (در حالی که گریه می کند) هیچ وقت مشق هایم تمام نمی شود. باید تمام مدت شب را مشق بنویسم.
والد: ، (با حفظ آرامش) تری، میدانم که ناراحت هستی. اما با گریه کردن چیزی تغییر نمی کند.
کودک: (همچنان در حال گریستن) آدم بدی هستید، منو مجبور می کنید این جا بنشینم و مشق هایم را بنویسم.
والد: (با حفظ آرامش) تری اگر دلت خواست میتوانی گریه کنی. اما به هر صورت باید مشقهایت را بنویسی. هرچه بیشتر گریه کنی، مشق هایت دیرتر تمام می شوند.
خشم
ممکن است فرزند شما از توقع شما خشمگین شود و بخواهد از این خشم برای مرعوب ساختن شما استفاده کند. اجازه ندهید که تحت تأثیر این خشم قرار بگیرد. با او مشاجره نکنید، سعی کنید آرامشتان را حفظ نمایید. آرام، محکم و مسلط بر اوضاع باقی بمانید.
والد: الن، لطفاً آن تلفن را زمین بگذار، میدانی که اجازه نداری تا وقتی مشق هایت را ننوشته ای تلفنی با کسی حرف بزنی.
والد: (با حفظ آرامش) الن گفتم تا مشق هایت را ننوشته ای حق نداری با کسی تلفنی حرف بزنی.
کودک: (در حالی که فریاد می کشد) چرا این قدر بدجنس هستی؟ هیچ کدام از دوستان من مجبور نیستند این کار را بکنند.
والد: … (با حفظ آرامشں) این حرف دیگری است، اما تا وقتی تکالیف مدرسه را تمام نکرده ای اجازه نداری از تلفن استفاده کنی.
کودک: (خطاب به دوستشں در آن سمت خط) مجبورم تلفن را قطع کنم. پدر و مادرم نمی گذارند حرف بزنم. بعد زنگ میزنم.
بی تفاوتی
بعضی از بچه ها در محل مخصوص انجام درس و مشق مدرسه می نشینند. و با آرامش و بی تفاوتی کاری صورت نمی دهند. این بچه ها در اصل می خواهند به پدر و مادرشان بگویند که هیچ عاملی نمی تواند آنها را به انجام دادن تکالیف مدرسه وادار کند. این بچه ها امیدوارند سرانجام پدر و مادر از حرفشان پایین بیایند. در این جا نیز مداومت پدر و مادر نقش اصلی را بازی می کند.
والد: درک، مشق هایت را نوشتی؟
کودک: نه و برایم مهم نیست که تا صبح توی این اتاق بنشینم.
والد: (به آرامی) انتخابش با توست، در ک. اما امیدوارم دیر یا زود در تصمیمت تجدید نظر کنی.
واکنش فرزند شما هرچه باشد، تسلیم واکنش او نشوید. بگذارید فرزند شما بداند هر کاری که بکند روی تصمیم شما اثر نمی گذارد. فرزند شما باید بداند به هر تقدیر مسؤول انجام تکالیف مدرسه خود است.
اگر با همه این اوصاف فرزندتان تکالیف مدرسه اش را انجام نمی دهد، به مدرسه اش زنگ بزنید
بعضی از بچه ها شب های متمادی، سر میزشان می نشینند اما تکالیفشان را انجام نمی دهند. و این در حالی است که در مواردی امکان انجام این مهم را دارند. اگر این اتفاق در منزل شما هم می افتد با آموزگار فرزندتان تماس بگیرید. بگذارید که آموزگار او این موضوع را بداند. در ارتباط با بسیاری از بچه ها خوب است اگر آنها بدانند که شما و آموزگار او با هم در تماس نزدیک هستید.
